با درود
پاسخ به همین دو پرسش گویای تمام آن چه من دریافته ام خواهد بود
اسفندیار منفردزاده
یکم؛ بنظر شما پاشنه آشیل جمهوری اسلامی کدام است؟ آیا با تمرکز مبارزات مردمی بر نقطه ضعفهای رژیم میتوان نتایج موثرتری حاصل کرد؟
پاسخ: همه می دانند؛ «پاشنه آشیل» استبداد سیاسی، آزادی سیاسی ست - که شوربختانه بیشترین«آزادی»خواهان ما همآنند همه حاکمان تاریخ «آزادی خود خواه» هستند
همه مي دانند؛ نقطه ضعف حکومت مذهبی- ایدئولوژیک، حکومت سکولار است
بنابراین پس ازبیست و یک سال تکرار؛ به گمان من تا پيشقراولان مبارزه با استبداد در
یک جبهه «دفاع از استقرار آزادی های سیاسی بی قيد وشرط برای دگراندیشان» قرار نگیرند، راه به قدرت رسیدن «کرزای ایرانی»، آماده شده سیاست گذاران ذینفع، پیروز خواهد شد
دوم؛ کاستی های جنبش خیابانی کدامند؟
پاسخ: خواست مشترک ندارند، یعنی؛
جبهه «دفاع از استقرار آزادی های سیاسی بی قيد وشرط برای دگراندیشان» را ندارند تا شعارشان به «زندان های سیاسی، نابود باید گردد!» تغییر کند، تا بتوانند مطالبات خود را بی ترس خواست همگانی کنند، تا مردمان به حاکميت برسند، اما افسوس که هرکس به حلوا حلوا گفتن شیرین کام می شود، متأسفم از این بی تجربه مبارزان
بدرود