تمامِ شب شقایقی

نه به جنگ وُ نه به مرگِ عشق وُ آشتی وُ نه به کُشتنِ شعور...

تمامِ شب نگاهِ خیره ام به ماه بود
سخن اسیرِ خسته مانده بی پناه بود
نه خنده ای نه گریه ای نه ناله ای
صدایِ من میانِ سینه درد وُ آه بود
قَلَم به رویِ صفحۀ سکوتِ فکر
خیره مانده سرد وُ جامه اش سیاه بود
سرودِ زخمیِ زمینِ بی زبان
چو دانه های اشکِ گرمِ بی نگاه بود
هراسِ هر ستاره آه بود وُ وای وای
کبوتری فتاده در میانِ چاه بود
پرندگانِ کهکشانِ دلهُره
مسیرِ مُرده بی مدار وُ ماتِ راه بود
چه چاره ای ز بیمِ مرگ وُ آتشست!
تنورِ فتنه تفته تابشِ تباه بود
امانِ باغ وُ گُل بُریده بود از ستم
سیه دلی؛ گریزِ روزِ را گواه بود
ندیده مادرانِ سوگوارِ روزگار!
که رنگِ کودکِ زمانه شکلِ کاه بود
ترا که جایِ امن وُ آب وُ دانه هست
کلاهِ کاغذی به سر نهاده؛ جاه بود!
تختِ هیبت ات سوارِ گُرده های وَهم
که نزدِ توِ تمامِ زندگی گناه بود
تو بیرق ات غریو وُ غلغله ز هیچ
هجومِ جلوۀ جهنم ات رفاه بود
به چهرۀ امیدِ مُرده چنگ می کِشی
تمامِ هستی ات مَهیب وُ اشتباه بود
تبارِ تیرۀ فریب وُ جنگ وُ مرگ
نشانِ سینه سوزِ بُغضِ هر گیاه بود
تمامِ شب شقایقی شکسته تن
نگاهِ دل به راهِ اخترِ پگاه بود
جمعه 31 فروردین ماه 1403///19 آوریل 2024