شرابِ روشنِ عشق

دست وُ دل بازتر از بزمِ بهار
دیده ای؛همنفسِ خوبِ دیار؟
شهپر عشق کنون شعله کشان
سردی وُ یأس بسوزاند وُ خار
شادی افزاید وُ غم محو کُنَد
همه زیباییِ او نقش وُ نگار
بستر از سبزه بسازد چو حریر
در رگِ سنگ بجوشد گُلِ نار
آشیان از دَمِ او گرم وُ عزیز
هان درختانِ سخن در اقرار
حرمتِ ماه وُ حریمِ دلِ هور
روحِ آزادۀ بی مرز وُ حصار
رمزِ آزادی وُ آزادگی است
که تراود ز تنِ گُلبُنِ یار
بذرِ امید دَمَد در دلِ ما
بزُداید زِ زمان زنگِ غبار
رنگِ شادی بکِشَد کِلکِ زمین
بِرَوَد از سرِ پرواز خمار
رَسَد آوازِ قناری زِ فراز
بلبلِ باغ شود همدمِ سار
اشکِ شادی چکَد از چشمِ چمن
شوقِ آغوشِ گُل وُ نغمۀ تار
بانگِ مرغانِ غزلخوانِ سَحَر
به تنِ خستۀ شعرست قرار
نکهت وُ لطفِ نسیم اش همه جا
چمن از مهرِ بهاران سرشار
جامه وُ جامِ جفا شُسته جهان
وسعتِ سادگی ات قافِ وقار
پرتو وُ هالۀ تو هاتفِ مهر
دلِ دریا زَنَد از عشق هوار
گُلِ خندان که برآید همه ناز
دلِ صحرا شود آن مست وُ دچار
از زلالِ تو پُر از زمزمه شد
تپشِ روشنی ات در گلزار
دعوتِ گُل بپذیر ای عاشق
خوب داند که تویی شور وُ شرار
از لبش نوش تو شادی وُ شراب
رازِ گل باشد ازان در گفتار
همه جمع اند وُ مَی آورده بهار
گُل شود ساقی وُ مَی نُوشگوار
من به دیدارِ تو دل شیفته ام
نازِ دلدار کِشَد عاشقِ زار
من که مفتونِ وطن بوده دلم
جانِ من در رهِ او گشته نثار
شده همذاتِ قلم جوهرِ آه
یاد وُ دیدار توام آینه دار
مونسِ تلخیِ تبعید تویی
به هوایِ تو زمان خوابگزار
جمعه 10 فروردین ماه 1403///29 مارس 2024