پروانۀ مهتاب وُ گُلِ مِهر

لبها چو کُنَد غنچه بهاران
بِستان زِ لب اش بوسه فراوان
قربانِ قَد وُ دورِ سَرَش گَرد
نازش بِکِش ای بی سر وُ سامان
او را به بغل گیر وُ ببویش
زیرا که زمان بگذرد آسان
تا پِلک زَنَی لحظه گریزد
پس زندگی از خویش مترسان
دریادل وُ دلدارِ تو عشق ست
جانت صدف وُ عشق چو مرجان
من با تو چه گویم که چه باشی!
جسمی شده از سایه هراسان
چون کاغذِ آتش زده باشد
اندوهِ دل وُ دیدۀ گریان
فرسوده کُنَد سینه غمِ پَست
غم رقصِ سرابست وُ بیابان
افسرده وُ رنجیده به کُنجی
شاکی شده بنشسته پریشان
آنگه تو وُ تنهاییِ جانکاه
در سوختن وُ گُرگُرِ پنهان
دانم که همه تَرس ات ازین ست
ناگه بِرَوَد یارِ غزلخوان
هان ماهِ تو ماهی وُ در آبست
لرزان وُ گریزان شده لغزان
باید شَوی آگاه وُ بدانی
پیش از سفر وُ آن دمِ پایان
پروانه پیامِ تو به گُل داد
گُل گفت که آگاهم ازان جان...
من عطرِ گُل آورده:نسیمم
رنجیده ای از هجرت وُ هجران!
آن نامه به گُل دادم وُ گُل خواند
لبخندِ خوشش رامشِ جانان
مهتابِ طرب بر لبِ آب است
الماسِ سپهرست وُ چه رخشان
سر بر سرِ زانویِ گُلت نِه
آغوشِ گُلش صاحبِ بُستان
بیهوده مرو جانبِ رؤیا
بُستانِ تو پیشِ تو وُ خندان...
آمد به سخن عاشقِ شیدا
با باغ وُ گُلِ مَهوَشِ تابان:
از خانه به غمخانه دچارم
بال وُ پَرِ من سوخته نسیان
دستانِ سِتَم حیله وُ حیرت!
هر وعده شده باد به انبان
آه از شَجَر وُ دشنۀ شدّاد!
خون می چکَد از روحِ گریزان
هرگه که دلم یادِ وطن کرد
کابوس کمین کرده چو هذیان
یاد از تنِ تنها نَکُنَد یار
جان مانده به دیدارِ تو حیران
فکرم به قفس بُرده خیالت
پروازِ دل افتاده به زندان
مُردَم دگر از حسرتِ دوریت
بازآ دلِ آواره مَرنجان
هر دانۀ اشکی شده شاهد
بر حالِ پریشانی وُ حِرمان
بُغض آمده بگرفته گلویم
این هق هق وُ این قصۀ باران
سوگِ وطن آوازِ حزین ست
بی تابیِ تن سینۀ نالان
آتش زده در بُود وُ نبُودم
می سوزم وُ توفنده چو توفان
هر واژه به شولایِ سخن شد
تیراژه برآمد چو به میدان
آخر چه کُنَم یادِ عزیزان!
در دیدۀ دل زنده وُ رقصان
اندوهِ نگاهم بِهِل از جان
وین داغ وُ درفشِ دلِ ایران
امید به دیدارِ تو دارم
عشقا به شبم شعله بیفشان...
جمعه 17 فروردین ماه 1403///5 آوریل 2024