یکی از فعالین چپ - وین: زنده باداول ماه مه روز جهانی کارگران!

برای سوسیالیسم وجهانی بدون استثمار و جنگ!

مشخصه اول ماه مه امسال تشدید تضاد­های درونی امپریالیست­ها درتب وتاب گذار از وضعیت تک قطبی به شرایط چند قطبی و ریزش هژمونی غرب برهبری آمریکاست.  سرمایه­داری انحصاری و شرکت­های چند ملیتی عامل آن، راه مقابله با بحران­های اقتصادی و سیاسی حاصل از این روند را دمیدن هرچه بیشتر درآتش نزاع­های موجود می­بیند که خود را بشکل افزایش تولید انبوهی از سلاح­های کشتار جمعی مرگبار، نظامی­گری و پلیسی کردن جامعه و نیزتوسعه ملی­گرائی، دشمنی با خارجیان و تبعیض جنسی و نژادی نشان می­دهد. این جنایات یا مستقیما توسط قدرت­های بزرگ سرمایه­داری درجریان است ویا با کمک مالی و رساندن تسلیحات به مراکز این تنش­ها صورت می­گیرد. این جنگ افروزی نوین و عواقب آن که اُلاف شولتس (Olaf Schultz) صدراعظم آلمان آنرا عوامفریبانه< نقطه عطف نوین> برای " دفاع از دمکراسی" تعریف می­کند دیگربه کشورهای تحت سلطه محدود نمانده، بلکه به درگیری مابین خودِ وحوش امپریالیستی، به اروپا نیزبسط یافته است.  خواست تسلیح اتحادیه اروپا به قدرت اتمی وایجاد ارتش مستقل، جنگ دراکرائین که با استفاده ابزاریِ آمریکا – انگلستان و غیره تحت چتر حفاظتی ناتو از اتحادیه اروپا علیه روسیه در جریان است، نشان دهنده خصلت تهاجمی بلوک غرب امپریالیستی و تشدید بحران­های موجوداست. مداخله و تهدید­های نظامی آمریکا درمقابله با چین بمثابه امپریالیسم درحال صعود دراقیانوس آرام، گونه­ دیگری ازاین رقابت­های درونی است. در همین رابطه بسیج سیاسی- نظامی جهت تحکیم برتری بخصوص درآسیای غربی وخاورنزدیک، حضورنظامی و سرکوب مبارزات خلق­های در بند درکشور­های نومستعمره بویژه درآسیا، آفریقا و آمریکای لاتین جهت درهم­شکستن حاکمیت ملت­ها و تحمیل مطامع نواستعماری همچنان ادامه دارد. اوج این بربریت ونسل­کشی حمایت کامل غرب امپریالیستی از رژیم نژاد پرست، اشغالگر و صیهونیستی اسرائیل درفلسطین است که پیشرفت این روند جهان را درآستانه جنگ جهانی دیگر وآنهم اتمی قرار داده­است. هدفِ جنگ­های منطقه­ای جاری توسط امپریالیست­ها که بشکل مستقیم ویا نیابتی درجریان است وبودجه­های میلیاردی که به آنها اختصاص داده می­شود، تقسیم مجدد جهان و دست­یابی به مناطق و بازارهای جدید است. این جنگ­ها همگی ریشه درمنطق انباشت سرمایه در یک نظام جهانی سرمایه­داری- امپریالیستی داشته که حیات انگلی­اش براستثمار ومکیدن نیروی کارانسانی، استفاده بی رویه از منابع طبیعی برای کسب سود حداکثر بنا شده است که نتایج فاجعه بار ونابود کننده آنرا مدت­هاست بر زندگی انسان­ها - تغییرات جوی و بطور کلی محیط زیست - شاهدیم.

نظام سرمایه­داری وابسته ایران بمثابه حلقه واسط استثمارمضاعف نیروی کار وعضوی ارگانیک ازسرمایه­داری جهانی از امواج این بحران­ها، تلاطمات و جنگ­ها مصون نمانده و در گرداب آن دست وپا می­زند. رژیم جمهوری اسلامی توسط امپریالیست­ها در یک مقطع  حساس تاریخی- موقعیت انقلابی سالهای 56 و 57- که هدف آن برچیدن نظام منفورسلطنتی وقطع سلطه امپریالیسم بود، بدلیل نبود یک بدیل انقلابی به جنبش دمکراتیک و ضدامپریالیستی مردم ایران تحمیل شد. حاکمین به قدرت رانده شده جدید که خود در گذشته از نیروهای نگهدارنده نظم قدیم و درحاشیه آن امکان حیات داشتند از همان ابتدا وظیفه­ای جزسرکوب دست­آورد­های قیام شکوهمند بهمن 57 و برقراری مجدد جزیره ثبات و آرامش و ایجاد شرایط لازم جهت استثمارنیروی کاروتاراج منابع طبیعی در خدمت بهره­وری سرمایه­  نداشتند. زورآزمائی که بالاخره بدست حاکمین جدید و یاری رساندن جریانات ضدخلقی مانند حزب توده ،اکثریت و نیزملی- مذهبی­ها به آن ...به سرکوب جنبش­ وتحکیم ارتجاع جدید به رهبری خمینی منجر وسلطه امپریالیسم اینبار به تمامی به لباس مذهب آرایش یافت و به مردم تحمیل شد.رژیم جمهوری اسلامی بعد از تثبیت قدرت، تاراج منابع طبیعی و تشدید استثمارکارگران، قبول و پیاده کردن اقتصاد نولبیرالی به فرمان بانک جهانی و صندوق بین­المللی پول- "خصوصی­سازی­" ویا "مولد­سازی­های" کلان، اموال دولتی و واگذاری آنها به افراد بسیار بالای حکومتی  ونهاد­های نظامی ومذهبی و ایجاد مناطق آزاد تجاری  را با  تمامی قدرت در دستور کار خویش قرار داد. این رژیم همچنین با سرکوب شورا­های برآمده ازانقلاب وهمزمان تحمیل تشکل­های زرد کارگری امثال خانه کارگر، شورای­های اسلامی کار وانجمن­های صنفی به کارگران آنها را از حق داشتن تشکل­های صنفی و سیاسی و برگزاری تجمع و اعتراض مستقل محروم کرد. بعنوان مثال کارگران حداقل بگیردر شرایط فعلی با قیمت بازار روزی کمتر از 5/3 دلار دستمزد می­گیرند بطوریکه سبد معیشت حداقلی- در شهرستان­ها ونه در کلان شهر­های پرهزینه مانند تهران – مرز 25 میلیون تومان را به سادگی پشت سر گذاشته است. این رژیم هم­چنین با تصویب طرح افزایش سن بازنشستگی که هدف آن افزایش نرخ استثمار است با توجه به رکود اقتصادی موجود و رشد سرسام­آورتورم 50 درصدی و آزاد سازی قیمت­ها،گرانی روزافزون احتیاجات اولیه  وتعویق پرداخت دستمزد­ها حتی تا 20 ماه را به کارگران و کارکنان جامعه تحمیل کرده­است. مثال بارز آن دستمزد ماهانه پیشنهادی "شورای عالی کار" 17 میلیون تومان برای سال 1403 برای سبد معیشتی یک خانواده چهار نفری کارگری است که میلیون­ها انسان زحمتکش را بزیر خط فقر کشانده است. از دیگرپدیده­های شوم این رژیم، اختلاس، دزدی وفساد عظیم دستگاه دولتی، بیکاری توده­ای ومصیبت­های دیگراجتماعی حاصل ازآن: انبوه کودکان کار، نبود امنیت اجتماعی، روسپیگری، اعتیاد وخودکشی، بخصوص دربین زنان است که شکاف طبقاتی و فلاکت عمومی را روز بروز عمیق­ترکرده است.

در سطح سیاسی هم برخورد رژیم، مقابله خشن و خونین  بخصوص با خیزش­های مردمی سالهای اخیر،دی ماه 96 آبان 98 و پائیز و زمستان 2022 و سرکوب اعتصابات و جنبش­های کارگری و دیگر طبقات تحت ستم، تعقیب و اعدام زندانیان سیاسی، کارگری واجتماعی بوده است. درکنار این جنایات، رژیم همواره سرکوب اقلیت­های ملی ومذهبی ساکن ایران را که علیه تبعیض و ستم ملی مبارزه می­کنند در صدربرنامه­های خویش داشته و می­کوشد هرگونه ندای آزادی­خواهی و عدالت­طلبانه را در نطفه خفه کند، آنچه که ما درچندین سال اخیر بوسعت ایران درکردستان، سیستان وبلوچستان، خوزستان و آذربایجان و غیره شاهد بوده­ایم. حاکمیت در ایران با تکیه به قوانین ارتجاعی اسلام و درج آنها در قانون اساسی، نظام را توجیه الاهی بخشیده و زنان، بخصوص زنان زحمتکش را ازحقوق طبیعی- انسانی خود محروم و قانونا به تملک و مطیع مردان در آورده­ و ستم مضاعف پدرسالاری و طبقاتی را برآنها اعمال می­کند. بهمین خاطر آزادی زنان هم نه بمثابه امری در خود ومجرد بلکه با مبارزه برای آزادی تمامی جامعه از ستم واستثمارسرمایه­داری گره خورده­است. با وجود تمامی این سخت­گیری­ها­ وخفقان غالب، جامعه امروز ایران درجوش وخروش است و آتش جنگ طبقاتی پنهان ازاعماق آن گهگاه شعله­ور می­شود و بشکل اعتراض و خیزش­ های توده­ای بیان اجتماعی می­یابد. اعتصابات و اعتراضات کارگران درهفت تپه، هپکو، آذرآب وفولاد و نفت وپتروشیمی­ها و مبارزه کشاورزان و نیزپرستاران و معلمان و بازنشستگان و مستمری بگیران با  شعار< فریاد فریاد از این همه بیداد>  و نیز اعتصابات اخیر کارگران فولاد اهواز که خواست آنها اجرای کامل طرح طبقه­بندی مشاغل، همسان­سازی وافزایش حقوق ونیزحمایت ازکارگران پیمانی «شفق» که خواستارانعقاد مجدد قرارداد وبازگشت رفقای اخراجی خود بودند نمونه­های برجسته­ای ازاین مقاومت وهمبستگی مبارزاتی است. کارگران فولاد با شعار <ما کارگران فولاد، علیه ظلم و بیداد >،< ما کارگران آهنیم ریشه ظلم را می­کنیم> با هشت روز اعتصاب در کارخانه  و درخیابان­های اهواز همراه با خانواده­شان دست به راهپیمائی زدند که مورد پشتیبانی مردم شهر وسندیکاهای کارگران شرکت واحد، گروه اتحادیه بازنشستگان و برخی تشکل­های دیگر قرارگرفت، جوشش­های  اجتماعی که نشان دهنده رشد روزافزون تضاد بنیانی جامعه یعنی تضاد کار وسرمایه است.

 حال وظیقه سازمان­های کمونیستی و پیشروان کارگری درشرایط پرتحرک جامعه که اعتصابات و مبارزات مردمی و نیز شورش­های توده­ای متناوبا سر بلند می­کند و مردم با شعار< مرگ بر ستمگر چه شاه باشه چه رهبر> و خواست< کار نان آزادی و حل مشکل مسکن و بهبود سطح معیشت> خط فاصل بین تحول بنیادی و ضد انقلاب غالب ومغلوب را ترسیم کرده­اند و برمطالبات رفاهی و اجتماعی از جمله خواسته­های دمکراتیک و پایه­ای خود : آزادی بیان، اندیشه، تشکل و تحزب، حق اعتصاب و جدائی کامل دین ازدولت و رهائی زنان و دیگر حقوق دمکراتیک پای می­فشارند چیست؟ بعینه می­توان دید آنچه که خصلت اساسی این جنبش­ها را مشخص می­کند ماهیت اکونومیستی، خودبخودی، پراکندگی وعدم انسجام آنها و نیزنبود برنامه­ای انقلابی و رهبری کمونیستی است وبهمین دلیل بعدازمدتی کوتاه توسط دستگاه قهریه رژیم - ارتش، سپاه و بسیج- سرکوب ویا با دادن وعده­­های پوچ آنها را منزوی وبه بیراهه کشانده ودر نهایت به نفع جناح­های مختلف حاکمیت امپریالیستی مصادره می­شوند. دراینجاست که حضورعنصر آگاهی وآنهم سوسیالیستی انقلاب نقش بزرگی درسازماندهی، انسجام و بالاخره ادامه­کاری و اعتلای این جنبش­ها ودرنهایت دگرگونی ریشه­ای جامعه بازی می­کند. این آگاهی از درون این جنبش­ها وبطورخودآنگیخته پدید نمی­آید بلکه تنها می­تواند توسط کمونیست­های انقلابی وکارگران پیشرومسلح به آگاهی سوسیالیستی به آنها منتقل گردد. هر برخورد دیگری سرفرودآوردن درمقابل عنصر خودبخودی و کرنش در برابر وضع موجود است. انتظاربرآمدن بدیل انقلابی ازدرون جنبش­های افقی وبی سرموجود هرچند بظاهر رادیکال، تا زمانیکه اقتصاد وسیاست درمدارسرمایه­داری جهانی قرار دارد خودفریبی وخلاف دست­آورد­های تا کنونی جنبشِ انقلابی کمونیستی و کارگری است که دستگاهای تبلیغاتی امپریالیستی و به تبع آن فرصت­طلبان، رویزیونیست­ها و نیز اصلاح­طلبان رنگارنگ می­کوشند به مردم بقبولانند تا حاکمیت سرمایه­داری وابسته را بشکل دیگری احیا وسرپا نگهدارند. با توجه به شرایط تحت سلطگی جامعه ایران و دیکتاتوری شدیدا قهر­آمیز وبا اتکا به تجارب تاکنونی <جنبش نوین کمونیستی>  که با حماسه سیاهکل آغاز شد ودست­آورد­های آن، پیشرو انقلابی نه صرفا با کار آرام سیاسی بلکه با اتخاذ سیاست تعرضی پرولتری مارکسیست- لنینیستی با هدف سازماندهی مسلح انقلاب و آنهم دربطن مبارزات کل خلق ودرهم­شکستن ابزارسرکوب ارتجاع حاکم می­تواند به عنصر ذهنی تاثیرگذارتبدیل شود. درچنین روندی است که می­توان عامل ذهنی لازم و مکمل شرایط موجودعینی انقلاب، یعنی حزب طبقه کارگررا ایجاد و با ارتقای شکل مبارزه به سطح  نبردی مسلحانه و توده­ای نظام سرمایه­داری وابسته را درهم شکست و زمینه­های مادی لازم را جهت رهائی توده­های رنج و کاراز ستم وسرکوب فراهم کرد.

درسطح بین­المللی با توجه به تشدید تضاد­های درونی امپریالیست­ها وظیفه نیروهای واقعی دمکرات وضد امپریالیستی است که با ایجاد جبهه­ای واحد و وسیع با دفاع از مبارزات کارگران و خلق­های دربند، جنگ­طلبی ونظامی­گری قدرت­های امپریالیستی را افشا وبا آنها مقابله نمایند.         یکی از(فعالین چپ در وین- اتریش)                                 وین اول ماه مه 2024

- کارگران و خلق‌های تحت ستم متحد شوید! - مرگ بر امپریالیسم وهرگونه ارتجاع!-

نابود باجمهوری اسلامی!            زنده باد  سوسیالیسم!

- پیش بسوی مبارزه برای تحقق حقوق کارگران و توده­های تحت ستم! نابود باد سرکوب و استثمار سرمایه داری!

- با هرگونه راسیسم، عظمت طلبی ملی، ساختارهای پدرسالاری و تبعیض و ستم جنسی مبارزه کنیم!

-  نه به جنگ افروزی و اشغالگری امپریالیست­ها!- هرگونه بایکوتی  به نفع سرمایه داران و علیه زحمتکشان است!  

- رهائی زنان بدون انقلاب و انقلاب بدون زنان امکان پذیر نیست!   

        - نه به اعدام، شکنجه و زندان!  - ازمبارزات عادلانه خلق فلسطین دفاع کنیم! برای رهائی تمامی زندانیان سیاسی!

محل تجمع و میز کتاب:رینگ مقابل -  Denkmal der Republik -     ساعت 9 صبح

Kontakt: Iran-Rat, Amerlinghaus, 1070 Wien, Stiftgasse,8