هنگامۀ عاشق شدن آمد

نقاشی:دختر زیبا با سه تار و خورشید اثر میلاد مهتابیان پور

هنگامۀ عاشق شدن وُ گاهِ بهارست
بیایید وُ ببینید در آیینه نگارست
آوازِ پر وُ بالِ زمان قهقهۀ عشق
کوکست دلِ سازِ زمین مهر نثارست
تنپوشِ گُل از شبنم وُ رخساره چو ماهست
در سینه دلش آب شد عاشق چه نِزارست!
از بُتۀ آتش بِپَر ای عاشقِ محزون
تا سرخیِ آتش دَمَد از چهره که تارست
نوروزِ غزل خوانِ عزیزان زِ ره آید
در همهمه سُرنا وُ دُهُل جان به هَوارست
غوغایِ غریبی به رگِ غصه درافتاد
این دمدمه وُ غلغلۀ روزِ شمارست!
باغ آمده خندان دلِ شیدا چو عروسی
زیرِ قدمش سبزه حریری به وقارست
در هلهله برگانِ درختان وُ به رقصند
کِل زن شده قُمری وُ قناری چه شرارست!
بلبل چو قلندر به نوا مستِ سماعست
گِردِ گُلِ خود گردد وُ دنیا به مدارست
آورده طبق بر طبق وُ رقص کنانند
شاباشِ بهاری وُ همه هدیه به بارست
بنگر گُلِ شیپوریِ شیطان وُ بلا را:
در کوچه به بانگست که هنگامِ قرارست
برخیز وُ بیا خوشگلِ بیدارِ پریروی
از روشنی وُ جشن دلت پا به فرارست؟
با ولولۀ لولی وُ چنگ وُ می وُ مینا
هنگامِ گُل وُ نغمه وُ گُلبانگِ سِتارست
جانِ من وُ جانِ تو وُ این نم نمِ باران
سوگند به میخانه خدا باده گسارست
با ما تو بیا چرخ زنان خانه بخوانیم
گیسویِ گمان شانه مزن گاهِ گذارست
آهویِ حواست رسَد آنجا که سُرورست
غم صیدی وُ در مُشتِ تو وُ شرزه شکارست
آن پرده به سویی بکش وُ پنجره بگشای
در کوچه هیاهویِ گُل وُ سبزه زِ یارست
صد قاصد وُ پیغام فرستاده بهاران
از خانه برون آی بهار آینه دارست
بشنو سخن وُ زمزمۀ رفتنِ سرما
از دیدنِ رویِ گُلِ دلدار فگارست
چندیست که از دوریِ گُل خانه نشینی؟
برخیز وُ بیا وسوسۀ بوس وُ کنارست
هان چهرۀ اندیشه بِشُوی از شبِ اندوه
غم را به دلت راه مده گَرد وُ غبارست
چون غنچه دلش غنج زَنَد لحظۀ دیدار
شادی همه جا مالکِ دل یکه سوارست
گُل را به بغل گیر وُ ببوس آن لبِ خندان
ای دل لبِ یارت به خدا چشمۀ نارست
کِی غافلی از راز و نیازِ لب نازش
داند که تو دانی دلِ بیچاره دچارست
آن چشم براهی پیِ آزارِ نظر بود
یار آمد وُ بر باد شده هرچه حصارست
دلخستۀ تنهایی وُ آزرده نمانی
آغوشِ گُلت خاطرۀ عطرِ دیارست
سه شنبه 22 اسفندماه 1402///12 مارس 2024