دلشوره ها وُ مرگِ ناگهان... برای کودکانِ نازنین وُ زخمیِ جهان رضا بی شتاب

زبانه های سرکشی ز آتشی نهان
چو دوزخی دهان گشوده خشمِ ناگهان
تنورِ نفرت وُ فریب وُ فتنه داغِ داغ
رویِ پیشخوانِ زندگی نوشته:مرگِ نان
فسرده جامۀ حریر وُ حرمتِ سپهر
فرشتگانِ وحشتی میانِ آسمان
بام بامِ انفجار وُ نعره های جانگُداز
کشیده شعله ها به بیشه های خیزران...
چرا،چه شد؛چگونه گُر گرفته سینه ام
چگونه تکه تکه شد کلامِ مهربان
گلوله ای به قلبِ من نشسته جانگزا
گذشته از میانِ شانه های مردمان
فتاده ام دویده ام فتاده می دَوَم
میانِ دود وُ گرد وُ خاک وُ دردِ بی امان
کتابِ کودکانه ام به دستِ بادِ سرد
ورق ورق به زیرِ پای خیسِ این خزان
پرِ کبوترانِ  مُرده در قفس کفن
نگاهِ خیره شان به آسمانِ پرنیان
خرابه های خانه شد چو خلوتی مخوف
نه آدم وُ نه سایه وُ سلام وُ سایبان
صدای من به گوشِ مادرم نمی رسد
بغض می کنم میانِ اشکهای بی نشان
چه می کنی خدا؛تو زنده ای؛تو مُرده ای!
تو کور وُ کَر مخوان دگر تو خود خدا؛مخوان
فقط بیا دمی برای کودکانِ زار
خدا خودی نشان بده برای امتحان
بهشت وُ عرش وُ فرش را برای خود بچسب
کجاست بدتر از زمین جهنمی جَهان
نه چرخ وُ نه فلک نه پایِ مانده در فلک
به لحظه لحظه تازیانه میزنی عیان
نه غایبی نه حاضری به خیمۀ خیال
چو شیرِ شرزه کاغذی به آبها دمان...
صدای من به گوشِ هیچکس نمی رسد
مگو که مرگجایِ مهرِ ما شد این جهان
ترس وُ بغض وُ گریه وُ بهانه ها ببخش
قول می دهم که درس وُ مشق خود کنم روان
پدر که رفت وُ برنگشت وُ ماند یادِ او
سراغِ او ز سنگها گرفته وُ گمان...
شانه های خستۀ پدر خمیده بود
بَرده ای به زیرِ کار وُ بارِ رایگان
دروغ من نگفته ام به تو خدایِ من
بگو چرا چزانده جان وُ میدهی زیان
عشق را صدا بزن بگو به دادِ ما رسد
دلِ مرا شکسته این سکوتِ بیکران
راه می روم برهنه پای وُ خسته از زمین
می رسم کنارِ مادرم به خانه مان
به گِردِ آسمانِ کوچکم گشوده بال
ستاره ها چو چشمه ها روان به کهکشان
ترانه خوان میانِ خنده ها وُ گریه ها
دلم بسانِ قاصدی رسَد دوان دوان
گوش می دهم به قصه های سرزمینِ راز
گل وُ پرنده وُ درخت وُ برگِ آشیان
شرابِ روشنی ز لای لایِ مادرم
مرا به خوابِ خوب وُ ناز می بَرَد زمان
عشقِ من بیا وُ با مدادهای رنگی ام
تو چهره ای بکش ز مادرانِ جاوِدان...
بغض می کنم نگفته ای که مادرم کجاست؟
کاشکی به خوابِ من بیاید او چو ارمغان
صدایِ او؛تبسم وُ محبتش کجاست؟
دگر کِه نازِ من کِشَد!خدایِ بی مکان
کجا نوازشی وُ خنده از تَهِ دلی
به گفته ها وُ کارهای کودکانه شادمان
گونه های من هنوز گرمِ بوسه های اوست
هُرمِ روحِ مهربانِ مهرِ جانفشان
ز خاطرم نمیروی بهارِ هستی ام
چگونه بی تو سَر کنم؛کجا کجا توان!
مگو که خاطرات وُ خنده های خوش گذشت
مرا چو کودکی ببخش وُ از خودت مَران
نهفته ای مرا به قعرِ گور وُ رفته ای!
بیا وُ شعرِ کودکانۀ مرا بخوان
با تو قهرِ قهرِ قهر تا قیامتم خدا
بیا وُ مادرِ مرا صدا بزن به جان
پنجشنبه 11 آبان 1402///2 نوامبر 2023