کشتار 67

در چند سال گذشته بسیاری از نهاد ها و رسانه های اصلاح طلبان! در خارج از کشور و رسانه های فارسی زبان دولت های غربی با هدف مشخصی راجع به کشتار ۶۷ برنامه می سازند و فیلم های مستند پخش می کنند، و از دهه شصت و مبارزه خونین آن نسل در  حد گریه و زاری و  ذکر مصیبت به سبک فیلم های هندی اکتفاء می کنند. گویی یک اشتباه و خشونتی رخ داده و یک سری آدمهای بی گناه قربانی! شده اند و معلوم نیست حرف حساب شان هم چی بوده است. امثال شیرین عبادی ها کشتار دهه شصت را در حد انتقام گرفتن یا نه گرفتن تنزل می دهند و اعلام می کنند که مادران خاوران به دنبال انتقام نیستند. یعنی به دنبال گرفتن خون بها! و دریافت غرامت! هستند، آنها هم حاضرند بدون دستمزد وکیل خانواده های قربانیان! بشوند و شکایت شان را به قوه قضاییه و دادگاه رژیم ببرد. می بینیم داستان دهه شصت هم از آلودگی فضای سیاسی و شارلاتانی بی نصیب نمانده است. یکی باید پیدا بشود و به این چرا ها جواب بدهد.  چرا جریانات باقی مانده نسل دهه شصت کارشان به این نقطه رسیده است؟ چرا مقاومت و مبارزه خونین و پر فراز و نشیب نسل دهه شصت از سال ۵۷ آغاز نشد، چرا در همان دوران انقلاب خط و خط کشی با حکومت اسلامی نشد و چرا