توماجِ جانم را نکُش - برای فرزندِ دلاور وُ آزادۀ ایرانزمین

توماجِ جانم را نکُش/جانِ جهانم را نکُش
تا شعرِ سرکش شعله زد/شورِ بیانم را نکُش
او موجِ بیداریِ جان/هان جانفشانم را نکُش
او با شکوه وُ عاشقست/جانِ جوانم را نکُش
او هُدهُدِ آزادی است/پیکِ دَمانم را نکُش
آهویِ هُشیار وُ رها/جانِ دوانم را نکُش
چشمانِ گیرایش ببین/این همزبانم را نکُش
خورشیدِ لبخندش نگر/هان کهکشانم را نکُش
او ماهِ خندانِ منست/این آسمانم را نکُش
دریادلی دُردانه ای/مرجانِ جانم را نکُش
او تار وُ پودِ هستِ من/این دلستانم را نکُش
او شادیِ این آشیان/هان گُلسِتانم را نکُش
شعر وُ شعور وُ روشنی/این روشنانم را نکُش
خنیاگرِ آزادگی/این ارغوانم را نکُش
از خاک وُ خون می خواند او/آتشفشانم را نکُش
او ارمغانِ روزگار/هان ارمغانم را نکُش
سیمرغِ مغرورِ غریب/این باغبانم را نکُش
چشم وُ چراغِ باغِ من/جانِ چَمانم را نکُش
آواره حیران روحِ من/بی خانمانم را نکُش
آوازِ زیبایِ زمان/هان پرنیانم را نکُش
او همصدایِ رنجِ من/این مهربانم را نکُش
دانادلی دردآشِنا/این چشمه سانم را نکُش
فرزندِ ما زندانی ست/این خوش زبانم را نکُش
بارانِ چشمانِ خداست/هان جاوِدانم را نکُش
او جانِ ایرانِ منست/این پهلوانم را نکُش
پنجشنبه 6 اردیبهشت ماه 1403///25 آوریل 2024