۱۴۰۳-۰۷-۰۲

رضا بی شتاب

سمفونیِ فقر


با ماهِ مهر وُ کودکانش

نان در دهانِ کودکِ آواره خواب ست
دنیایِ او مُشتی شن وُ شرم وُ عذاب است
باشد خدا صیادِ این دریایِ مُرده!
ای نا خدا دریایِ مهرت هم حباب ست
جز لاشه ای افتاده بر خشکیِ ساحل
ای نا خدا دریایِ تو رنج وُ سراب ست
آیا نسیمِ سیم وُ زر دل بُرده از تو!
در کیسه های مفلسان این سَمِّ ناب ست
بر وعده های پوچِ خود می خندی ای خان!
جویِ لجن در جنّت ات نام اش شراب ست
جنجالِ جنت کرده ای بر پا جنابا
فقر وُ سکوتِ بی کسان بی آب وُ تاب ست
ما را زِ عدل ات مشمئز کردی خدایا
آخر زمین ات دوزخِ وحشت عذاب ست
کو خانه ای کو سفره ای آرامش وُ مهر!
بیغوله هایت چون بهشتی پُر لعاب ست
سیلی زَنَد بر صورتِ آواره سرما
انصاف وُ یاریِ تو هم وهمِ صواب ست
نادانیِ ما داده رونق عرش وُ فرش ات
ای هستی ات از هستی ام این انتصاب ست
ای نشئه از افیونِ بی دردی خُمارا!
با عقلِ منقل؛ قیل وُ قال ات چون عقاب ست؟
کوری کری خوابی کجایی تو خدایا
من با تو قهرم تا ابد این انتخاب ست
من از کویر وُ کودکی کولی نهادم
پایِ برهنه کفشِ پُر تاول ثواب ست
کو کیفِ من کو مدرسه کو دفترِ مشق
ما هر سه در حسرت پریشانی کتاب ست
موسیقیِ فقرِ من وُ غم خانه زادست
نازم خداییِ خدا این انقلاب ست!
من اشک وُ از چشمِ خدا افتاده بر خاک
ای کِبریایی! کِبرِ تو بویِ کباب ست
دانی لباسِ هستی ام عریانیِ من؟
ژولیده وُ پژمُرده روح ام بی نقاب ست
ای مالکِ مُلک وُ مَلَک اینجا وُ آنجا
تصویرِ تو تصویرِ قصابی به قاب ست
ای آسمان ات سرد وُ بی رؤیا وُ غمگین
در سینه ات دل نقشِ سنگی در حجاب ست
اینجا زمین آزرده وُ پُر درد وُ نالان
گر بگذرد کور وُ کَری نام اش سحاب ست
ای نا خدا گویا تو هم آخر خدایی!
رزقِ تو زندان ست وُ شلاق وُ طناب ست
آخر شُکوه وُ شوکت ات شک ست وُ شِکوِه
باور کُن این دنیایِ تو خوار وُ خراب ست
با بانگِ مُرغانِ غزلخوانِ خیالم
بی آرزو می گِریَم وُ غم بی حساب ست

 

رضا بی شتاب

یک نظر بنویسید

 

نظرات شما

بدون نظر