۱۴۰۳-۰۹-۰۷

رضا بی شتاب

فرزندِ پاییزم


با یادِ فرزندانِ زیبایِ تو ایران

برگی پریشان در سخن آمد مُنوَّر:
من سُرخیِ مَی بوده ام در روحِ ساغر
مَی مُرده وُ ساغر تهی من بی پناهم
فرزندِ پاییزم غم انگیزم چو آذر
بر واژۀ نابِ وطن عاشق شدم من
آتش بزن ای اشکِ من بر جانِ دفتر
گفتی به دیدارِ تو می آیم کجایی؟
من مانده ام حیران وُ سرگردانِ مادر
با من چه کرده مهرِ تو ای مادرِ من!
آغوشِ تو چون آتش وُ روحی معطر
می میرم از سرما اگر پیش ام نباشی
یادت سپندِ حسرت وُ جانم چو مجمر
هستیِ من در کِسوتی پژمُرده بی جان
دستِ من از گرمایِ دستِ تو مُصوَّر
مُشکِ شمیمِ نام ات آخر عاشقم کرد
بی تو چه تاریکم تویی خورشید وُ سرور
آبان گذشت وُ یادی از یاران نکردیم
ای آذرخشِ خشمِ ما اینک تو رهبر
خانه بدوشانِ خراب آبادِ رؤیا
افتان وُ خیزان در گذر بی یار وُ یاور
برگی به برگی در سفر تنهایِ تنها
افسرده از سرما وُ سالوس وُ ستمگر
دستانِ سرما بُرده را حسی نمانده ست
روحِ پریشانِ درختی دیده کیفر
همچون درختی ریشه هایش مانده در خاک
اما تن وُ جان زخمی از آزارِ خنجر
با چشمِ گریان خیره مانده در سکوتی
فانوسِ ماهِ خسته دلتنگ ست وُ بی پَر
تحقیرِ هستی می کند ابلیسِ ساحر
قال وُ مقال وُ عَقلَکی؛ سقفی مُحَقَّر!
بر شاخسارِ خشکِ بی لبخندِ خاموش
خرناسۀ مرگ وُ مغاکی بس مُکَدَّر...
خاکستری از خاطراتی مانده بر جا
خورشیدِ یادت می درخشد همچو گوهر
آبانِ خونین کِی رَوَد از یادِ مردم
نیلوفرانِ روشنی بالِ کبوتر
آیینۀ پروازشان در اوج وُ زیبا
از عشق وُ شیدایی نشانِ شأن وُ شَهپَر
من برگِ سرکش می شوم روحی بهاری
عشق ات چو آتش  می شود آن شعله گستر
با خاطراتِ اخترانِ ماهِ آبان
بشنو صدایِ صاعقه در جان وُ پیکر
پژواکِ فریادی که می پیچد چون عصیان
خیلِ خروشان می رَسَد سنگر به سنگر
نام ات درفشِ روشنی من بانگِ برگم
دریایی ام توفانی وُ شاداب وُ محشر
می خواند این بارانِ آبان قصۀ ما
اینک شکوه وُ شوکتِ او را تو بنگر
چشمانِ شوقِ نوبهارِ روزگاریم
اِستاده سرسبز وُ سرافرازیم وُ تُندَر
ما اشکِ شبنم بارِ باغِ غرقِ نوریم
ما شورشِ اندیشه وُ پروازِ اختر
سه شنبه 6 آذرماه 1403///26 نوامبر 2024

رضا بی شتاب

یک نظر بنویسید

 

نظرات شما

بدون نظر