برای کودکانِ آوارۀ خیابان که بازی وُ خنده وُ شادی را فراموش کرده اند
خبر زِ حالِ من نداری ای خدا
صدایِ بَردِگان شکسته بی صدا
خبر زِ دست وُ پایِ کوچکم مگیر
میانِ کوره ها وُ کوچه ها رها
نگه نمی کنی به کودکانِ کار
ببین برهنه را وُ پاره پوش را
اسیرِ برزخِ خیالِ هستی ام
که لقمه ای گرسنگی دَهَد شفا
که روزی ام به تکه نانِ سنگکی
حذر کن آخر ای خدا ازین جفا
که سفره سنگ وُ بسترم زِ تخته سنگ
بقایِ زندگی فراتر از فنا
تَنَم میانِ کارتُن نهان کُنَم
کوچه گردِ بی پناه را کجا سرا
ببین تو کاروانِ کودکانِ کار
غمین نمی شوی خدایِ در خفا
زِ برجِ عاجِ خود کجا کنی نظر
به پایِ پینه بسته دستِ بینوا
به کوله بارِ گُرده ام نگاه می کنی
توانِ من سکوتِ خسته بی نوا
خدایِ خفته خانه ام خراب شد
که خانواده گورشان به ناکجا
میانِ دوزخی زِ زخم وُ خستگی
نه همدلی نه یار وُ یاوری مرا
دلم پَریش وُ ناله غمگسارِ من
مرا که رانده زین جهانم وُ جدا
نه گریه ای نه خنده ای نه نامه ای
مرا شکایتی وُ شیونی کجا
به چهره ام نگه مکن خدایِ خوب
که رنجِ من فزون زِ هرچه انزوا
ببین که رویِ کاغذِ زمان سیاه
زِ رقص وُ بوسه های مرگ وُ سوگِ ما
به رویِ نامِ من کشیده خطِ خون
که دفترم فسرده مانده در عزا
کشیده مرزِ مرگ وُ زندگی ببین
حصارِ ترس وُ وحشتی میانِ ما
خراب وُ خواب وُ سخت وُ خسته روزگار
که آرزویِ زندگی چنین سزا
کتاب وُ کیف وُ درس وُ مدرسه کجا
گُلِ غمین زِ باغِ زندگی سوا
شکوفه ای شکفت وُ مرغکی سرود
امیدِ خنده در دلم بجا بجا
ستاره ای به آسمان دمید وُ گفت:
عزیزِ نازنینِ من بیا بیا...
سه شنبه 9 بهمن ماه 1403///28 ژانویه 2025