دو شعر برای دو عاشق

مادر تو کجایی!

برای ابول کورکور که هنگامِ مرگ گفت: خداحافظ ایران

مادر تو کجایی که گرفتار وُ نهانم

از قصه برون آمده اسرارِ عیانم

مادر به خدا بی تو دلم مُرده به زندان

من برگکِ ژولیده وُ پژمُرده خزانم

مادر تو ببخشای براین کودکِ عاشق

رفتم که مبادا تو نباشی وُ بمانم

از رفتنِ من غصه مخور مادرِ دوران

من خاکِ کفِ پایِ تو از خویش مَرانم

اما چه کُنم رفتنِ من بانگِ شرف بود

مِهرِ وطن وُ عزّتِِ آن تاب وُ توانم

آزاده وُ فرزانه اسارت نپذیرد

دلتنگِ وطن هستم وُ اینک به بیانم

آغوشِ تو ای عشق مرا شور وُ شرف داد

مشتاقِ تو بیدارِ ابد پُورِ زمانم

غوغایِ غم انگیزِ وطن غربتِ من شد

قربان تو ای خوب ترین وُ تو جهانم

در پنجۀ دژخیم سرافراز وُ به آواز

جان را که سپُردم به تو ای خاک وُ مکانم

من سینه سپر کرده وُ جان را به تو دادم

جان چیست که آن را به رهِ تو نفشانم

ایرانِ من ای پاک تر از دانۀ باران

من خاک شَوَم در رهِ تو ای همه جانم

بدرود قشنگم وطنم رفتم از اینجا

از یاد نبر نامۀ من نام وُ نشانم

بر مرگِ من اندوه نبارید وُ نگریید

من زندۀ این خانۀ بیدار وُ جوانم

آمد خبر از هلهلۀ سبزِ درختان

اندیشه به خنیا شده من نیز چنانم

رامشگرِ خورشید دهد مُژده بهارست

عشقا! تو بیا باز به این خانه بخوانم

سه شنبه 21 اسفندماه 1403///11 مارس 2025

ـــــــــــــــــــــــــــ

سروِ سرفراز

برای مهدی یراحی و 74 ضربه شلاق بر پیکرِ عشق وُ شجاعت

رضا بی شتاب

ای سروِ سرفرازِ آغازِ هرچه اعجاز

آه ای زلالِ خورشید ای رمز وُ رازِ آواز

شلاق وُ پیکرِ عشق؛ ای پَر شکسته عاشق

دورِ سرت بگردم ای نازنینِ پرواز

یک آسمانِ مأیوس دلواپس وُ پُر افسوس

تا بِستُرَد قفس را از زاد وُ بومِ طاووس

در کوچۀ کبوتر آمد ستاره ای تُرد

ناگه صدایِ سنگی گفتا که کُشته فانوس

از ضربِ تازیانه زخمی شده ترانه

اما کجا بمیرد!؟ هر لحظه اوج وُ آغاز

آهنگِ بی پناهی ای قصۀ مکرر

آتش زدی به جانم با رنج وُ غم تو دمساز

اندوهِ روزگاران سُرب وُ سرابِ نسیان

تا کِی سکوت وُ کتمان! افسرده وُ پریشان

این خانه بر رهِ سیل هر لحظه بیم وُ حیرت

در بطنِ اضطرابست تمکینِ مرگِ بُستان

برگی فتاده تنها با قامتی چو مهتاب

آه ای نوای ناله؛ ای روحِ خستۀ ساز

چون اشکِ چشمِ عاشق در روزِ سوگِ یارش

ای دل سپُردۀ درد در راهِ او سرانداز

هرجا نشانِ دیوار کابوسِ سردِ بیدار

گرداب وُ دامِ صیاد این زندگی چه دشوار

ای عشق وُ جوششِ جان آمد زمانِ شورش

اینک سوار وُ سردار رزم وُ سپهرِ پیکار

ماه آمده عیادت مرهم به دست وُ حیران

بر بسترِ تو ای دوست عاصی نشسته پُر راز

گوید عزیزِ زخمی خورشیدِ خشم وُ آتش

ایران ترا صدا زد ای پهلوان سرافراز

از ما کجا جدایی! نجوایِ جانِ مایی

آزادی وُ بزرگی انسانی وُ صدایی

باید چو روشنی شد مانندِ تو یراحی1

ای سربلندِ دوران! آوازِ تو رهایی

سه شنبه 21 اسفندماه 1403///11 مارس 2025

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1-یراح:خورشید.