جشن ِ مرگ

شاید تعجب کنید

جشن گرفتن

برای مرگ ِ کسی

اما

در یکی بود/ یکی نبودهای

دوران ِ کودکی ِ مان

خوانده ایم

یکی بود

که مثل ِ هیچکس نبود

غذای

صبح و

ظهر و

شام اش

مغز ِ آدم ها بود

یعنی که:

صبح/ کله پاچه ی آدم

می طلبید

می بردند خدمت اش

و او

می خورد با لذت و

واجب ِ شکر به جای می آورد

ظهر

مغز ِ داغان شده

از گردن ِ به دار آویخته

می خورد و

سپاس ِ نعمت

به جای می آورد

شب هم

بر همین منوال

آنچنان که

هرصبح

 که از خواب بر می خاستند/ آدم ها

با خود می گفتند

شاید غذای امروزش

سر ِ ازتن گسیخته ی من باشد

که تنها جرم اش

داشتن ِ یک مغز ِ پرخاصیت است

حالا

باز هم

تعجب می کنید

که جشن بگیرند

آدم های بسیار

در شادی ِ مرگ ِ کسی

 که نام ِ

فراموش ناشدنی و

نابخشودنی اش هست

ضحاک ِ مار بر دوش؟!