دنبال متحد قوی باشید
این روزها بحث دستیابی به بمب اتمی داغ شده است و بسیاری از کارشناسان و سیاستمداران در داخل و خارج در مزیت و لزوم دستیابی به آن در موقعیت فعلی و پس از حمله مشترک آمریکا و اسراییل به کشورما سخن گفته اند. صریح بگویم من نیز اصولاً با مجهز شدن به این سلاح بازدارنده موافقم ولی اما و اگر بسیار دارم .
هیچ کشوری آشکارا به بمب اتم دست نیافته بلکه پس از دست یافتن به این فن آوری و ساختن آن در موقعیت مناسبی با انفجار آن دنیا را در مقابل عمل انجام شده قرار داده است .پس کشوری که می خواهد بمب اتمی بسازد باید صلاحیت و امنیت کافی برای اینکار داشته باشد و از سرمایه ملی کشور و نیروهای محافظ آن و دانشمندان هسته ای خود نهایت مراقبت را بکند یعنی بقول معروف مرغی که انجیر می خورد نوکش کج است . حکومتی که رهبرش یک چیزی می گوید و رئیس جمهورش چیز دیگری و هر جناحی که یک چیزی می بافد جناح دیگر رشته می کند برای اینکار ساخته نشده است . زمانی که ولایت فقیه از مقاومت سخن می گوید پزشکیان از قول همین مرجع در آمریکا از آمادگی برای سرمایه گذاری آمریکا حرف می زند که موجب حیرت همه می شود.
با این سرگشتگی تا کی می خواهید منابع انسانی و اقتصادی کشور را هدر بدهید؟ چند سال طول می کشد تا بتوانیم جای این دانشمندان هسته ای را پر کنیم ؟ چه تضمینی وجود دارد که تازه واردان به سرنوشت دانشمندان قدیمی مبتلا نشوند؟ تا آنجا که می دانیم در مورد مسایل امنیتی تا کنون ج ا نه تنها توضیح قانع کننده ای نداده بلکه از کشف و نابودی شبکه های نفوذ امنیتی نیز خبری نبوده است ولی کماکان کسانی را که منتقد حکومت هستند دستگیر و زندانی می شوند.
در ام القرای نازنین ما که به بوق و کرنا بیشتر اهمیت داده می شود، می دانیم که تا به امروز اوضاع از چه قرار بوده است از محسن رضایی گرفته تا بقال سرکوچه ما در مورد بمب اتمی مصاحبه کرده و در این باره داد سخن داده اند. بسیاری از این اشخاص را در مقاله های قبلی نام برده ام و اکنون از تکرارآن خودداری می کنم. این مصاحبه های غیر مسئولانه بجز تحریک دشمن چه سودی دارد؟
هدف از بازدارندگی جلوگیری از تجاوز و جنگ است و اکنون تجاوز و جنگ اتفاق افتاده و موقتاً آتش بس است و باید برای جلوگیری از حملات بعدی در صورت ادامه جنگ فکری کرد. باید از مردم بی پناه که زیر بمب می خوابند محافظت کرد. فعلا ایالات متحده قانع شده است که با استفاده از بمب های سنگر شکن و انهدام پایگاه های هسته ای ایران را از دستیابی به سلاح هسته ای محروم کرده است و برای ادامه جنگ قاعدتا رغبتی برای همکاری با اسراییل نخواهد داشت. بنابراین ایراد هرگونه سخنان یا اعمالی که موجب آن شود که بهانه ای برای حمله به آمریکا بدهد نه صلاح است و نه خردمندانه .
بدیهی است شعار خلع سلاح هسته ای برای کشورهای خاورمیانه شعار بسیار درستی است ولی همه می دانند که اسراییل نمی پذیرد و آشکارا پاکستان را نیز تهدید کرده است که پس از ایران به آنجا حمله خواهد کرد.البته تا آنجا که می دانیم پنتاگون اخیراً به طور کامل از مذاکرات چندجانبه درباره خلع سلاح اتمی خاورمیانه (از جمله اسرائیل) باشد، خودداری کرده است بنابراین ما با کشوری روبرو هستیم که از جانب دیوان بین‌المللی دادگستری در لاهه که عالی‌ترین مرجع قضایی سازمان ملل است محکوم به نسل کشی شده است ولی آمریکا در حمایت از او این دادگاه را تحریم کرده و نتانیاهو با افتخار نامۀ سفارش خود را به کمیته صلح نوبل در کاندیدا کردن ترامپ تقدیمش می کند!؟
بنابراین قاعده و قانونی برای اسراییل وجود ندارد، نزدیک به یک سال است که روزانه مردم بی سلاح و کودکان را گرسنگی می دهند و هر روز چند نفر از آنان را می کشند، به عبارت دیگر از گرسنگی به عنوان سلاح جنگی علیه 2.3 میلیون نفر از مردم غزه که نیمی از آنها کودک هستند، استفاده کرده است. .رهبران اسرائیل ترورها را جشن می گیرند. به عبارت ساده خط قرمزی برای آنها وجود ندارد.
بنابراین برای مقابله با چنین دشمنی که حمایت ناتو را نیز همراه دارد باید دنبال متحدینی جدی بود تا از کشور محافظت شود که اسراییل بداند که حمله به ایران صدها برابر بیشتر از موشک های بکار برده شده در جنگ 12 روزه خسارت بار خواهد بود. مقصود متحدان استراتژیک است، نه همین همسایه هایی که امروز به شما لبخند میزنند و فردا با اسرائیل قرارداد امضأ میکنند. اینها هم هزارتا نیستند و همه میشناسندشان. کمی فکر کنید، اسمشان یادتان می آید.
پنج شنبه - 26 تیر 1404
2025-07-17