مهاجران - چهارمین بارغرق شدیم - برگردان
مهاجران و خشونت سرمایه‌داری جهانی
دنیل فالکون
برگردان: ک الوند
سالی هایدن، روزنامه‌نگار ایرلندی، تأثیرات مخرب سرمایه داری و چگونگی به حاشیه راندن جمعیت‌های مهاجر در نظام جهانی را مورد بررسی قرار می دهد.
او در کتاب «چهارمین بار غرق شدیم» درباره چگونگی اثرگذاری سیاست‌های پر تلاطم مهاجرت توسط بازیگران غیرمسئول (IGO) صحبت میکند و از این طریق دامنه نفوذ سیاست سرمایه داری نئولیبرالیسم را نشان می‌دهد.
رسانه‌های اجتماعی به هایدن اجازه دادند تا از انبارهای مخفی و غیرقابل توصیف لیبی که پر از بازداشت‌شدگان بود و همه با کمک اتحادیه اروپا صورت میگیرد ، مطلع شود. او به خواننده یادآوری میکند که مسیر مدیترانه مرکزی (CMR) خطرناک‌ترین مسیر مهاجرت در جهان است.
او استدلال میکند که این سیاست غرب است که بدون توجیه به شرایط بغرنج شمال آفریقا، قدرت سیاسی سخت و نرم را بر حقوق بشر تحمیل میکند
روزنامه‌نگاری او به سبک آخرالزمانی که بر تخریب محیط زیست و مهاجرت اجباری تمرکز دارد، تأیید میکند که چگونه دژ تاریخی اروپا هنوز هم امپریالیسم را صادر میکند، زمانی که منافع حاکمیت سرمایه‌داری در خطر است.
(هاوارد زین )معتقد بود که مهاجرت اغلب پاسخی به بی‌عدالتی است و توسط بازیگران قدرتمند ایجاد می‌شود. او مرزها و نیروهایی را که به کرامت انسانی آسیب می‌رسانند، رد می‌کرد و می‌گوید «هیچ انسانی غیرقانونی نیست.» هایدن همچنین سیستمی را به اندازه هر اتفاقی که در «آلکاتراس از تمساح» ترامپ می‌افتد، نگران‌کننده توصیف میکند، زندانی که نه تنها برای بازداشت، بلکه برای نگهداری و ناپدید کردن غیرقانونی مهاجران ساخته شده است.
داستان او «فاجعه حقوق بشری در ابعاد حماسی» را نشان می‌دهد. در این اثر تحقیقاتی، او با «صدها پناهنده صحبت کرد و فرار ناامیدانه آنها به سمت امنیت و شرایط وحشتناکی که پس از آن رخ داد را مستند کرد.» این کتاب به دلیل تحقیقات دقیقش قابل توجه است و شامل بیش از 50 صفحه یادداشت پایانی است.
رودا فنگ از فارین پالیسی آن را «وقایع‌نگاری تکان‌دهنده‌ای از تجربیات بسیاری از پناهندگانی که از دیکتاتوری‌ها و خشونت فرار می‌کنند» ارزیابی کرد و کار هایدن را «ماموریت حقیقت‌یابی تک‌نفره» نامید.
به گفته هایدن، همه اینها رویدادهای قابل توجهی هستند که به شدت تحت الشعاع اوکراین قرار گرفت. او با نقل قولی از یک پناهنده سومالیایی که اکنون در اروپا است، شروع میکند که به عنوان کتاب اشاره دارد: «من سه بار توسط گارد ساحلی لیبی دستگیر شدم - بار اول در ، شرق طرابلس؛ بار دوم، زاویه؛ بار سوم، زواره. و بار چهارم، غرق شدیم.»
هایدن همچنین از سوفی شول، (1921-1943)، فعال سیاسی ضد نازی، نقل قول میکند که زمانی گفته بود: «آسیب واقعی توسط میلیون‌ها نفری وارد می‌شود که می‌خواهند «زنده بمانند» و فقط می‌خواهند در آرامش باشند.» شول عضو گروه «Weiße Rose» بود و از بی‌خیالی افراد انتقاد می‌کرد.
هایدن نیز همین کار را در مورد نهادهایی که در حمایت از سرمایه‌داری جهانی خشونت‌آمیز، در تنظیمات پیش‌فرض گیر افتاده‌اند، انجام می‌دهد. زمینه در ابتدای کتاب، هایدن پیام فیسبوکی ناراحت‌کننده‌ای را که از یک پناهنده گرفتار در بازداشتگاه لیبی دریافت کرده و با بودجه اتحادیه اروپا بازگردانده شده است، بازگو میکند:
«اگر آژانس پناهندگان سازمان ملل یا سازمان‌های حقوق بشری در نزدیکی شما وجود دارد، با آنها تماس بگیرید. از دیروز ما هیچ غذایی نخورده‌ایم.» او نقض حقوق بشر بازداشت‌شدگان را به «آپِل‌پلاتز»، محل حضور و غیاب صبحگاهی که زمانی در اردوگاه‌های کار اجباری استفاده می‌شد، تشبیه کرد. او همچنین از اینکه 70 سال پس از ایجاد سیستم پناهندگی، مردم هنوز به دلیل درخواست پناهندگی زندانی می‌شوند، وحشت‌زده است.
هایدن خاطرنشان میکند که چگونه «ما مردم را به دلیل تلاش برای جستجوی امنیت زندانی می‌کنیم.» او توضیح می‌دهد که بازداشت‌شدگان مرتباً از بازداشتگاه‌ها بیرون آورده شده و مجبور به کار اجباری مانند برده در خانه‌های ثروتمندان لیبیایی می‌شدند.
6000 هزار نفر به طور نامحدود در بیش از بیست مرکز به اصطلاح رسمی بازداشت مهاجران در لیبی نگهداری می‌شدند. از سال 2017 تا 2022، بیش از 100 هزار نفر مرد، زن و کودک در دریا اسیر و اساساً توسط سازمان‌های بین دولتی رها شدند. به طور خلاصه، هایدن این کتاب را نوشت تا هزینه‌های اخلاقی بالای سیاست مهاجرت اروپا را که با سرزنش و بی‌تفاوتی غرب نسبت به شرایط «جهنمی» آغاز می‌شود، مستند کند.
او در فصل هفتم « سازمان ملل نامتحد» اظهار داشت: «به عنوان یک روزنامه‌نگار، وظیفه من این است که صداهایی را که ممکن است نادیده گرفته شوند، بلند کنم و در عین حال تلاش کنم تا افراد، سازمان‌ها و دولت‌های قدرتمند را پاسخگو نگه دارم.» تاریخچه در سال 2015، اتحادیه اروپا صندوق کمکی برای آفریقا را راه‌اندازی کرد، مبلغی چند میلیارد دلاری که قرار بود مهاجرت به اروپا را متوقف کند. سپس در سال 2017، نویسنده توضیح می‌دهد که چگونه ایتالیا تفاهم‌نامه‌ای (MoU) با لیبی امضا کرد که تبانی غرب با گارد ساحلی را «برای جلوگیری از هجوم مهاجران غیرقانونی» آغاز کرد. سپس گزارش‌های زنده، اعتراضات و مخالفت‌های خیریه‌ها، سازمان‌های حقوق بشر و سه اتحادیه کارگری پیشرو ایتالیا از راه رسید. هایدن اظهار داشت که اتحادیه اروپا همچنین متعهد شد «مبلغ تقریباً 100 میلیون یورو را برای آموزش و تجهیز گارد ساحلی در چند سال آینده» اختصاص دهد. در اوت و سپتامبر 2018، جنگ بین شبه‌نظامیان در طرابلس آغاز شد و در اکتبر همان سال «یک پناهنده سومالیایی خود را آتش زد و بر اثر جراحات وارده درگذشت
(برپایه همین استدلال مستند - وظیفه چپ ونیروهای مترقی ایرانی است که از حقوق مهاجران اقغانستانی در ایران بخاطر بربریتی که مافیای حاکم (جمهوری اسلامی) برسرنوشت انها اعمال میکند دفاع کنند و صدای مظلومیت کودکان زنان ومردان مهاجر افغاستانی باشد)
ک الوند