هنگامِ بی گناهی

برای عاشقانِ گوشۀ سرزمینِ تنهایی

گفتی بخوان نخواندم؛ در باغِ دل زمستان

گفتی بُرو نرفتم؛ گردابِ برگ وُ باران

آغوشِ غربتی تلخ در کُنجِ ناکجایی

آه از بهانه هایت روحِ حریمِ حیران

تقویمِ فقر وُ عُزلت پژمُرده هر وَرَق شد

خط خورده نام وُ عکسم از یادِ یارِ پنهان

جُغدی وُ کاغذین بال جادویِ جانِ پرواز

می سُوزَم از غمِ خویش رگبار وُ طبلِ توفان

گویا زبانِ حالم؛ کین آسمان قفس شد

پاییزِ وُ رَمزِ بُغضم زنجیر وُ جانِ بی جان

از او کجا نشانی خشکیده چشمِ بی اشک

پایِ گریزِ رنجور از این شبِ پریشان

کو گوشۀ پناهی هم صحبتی به راهی

دردا توانِ ماندن درمان رهِ بیابان

تعریفِ تازه باید از غربتِ دلِ ما

هنگامِ بی گناهی انسان وُ عشقِ افشان

افسونِ خنده هایش رازِ نهانِ عشقست

دریا وُ غرقِ دامَش زآن آتشی پشیمان!

رفتی که دل سِپاری باز آمدی گرفتار

دل عاشقی غریبست در دستِ غم گروگان

آوازِ رفته از یاد حاشا به یادم آرَد

دلتنگِ نازت ای گُل وآن بوسه های ترسان

ما متنِ ناتمامیم در دفتری زِ رؤیا

آیا به یادت آید آن خاطراتِ هجران!؟

آیینۀ سِپَنج ست تصویرِ سردِ هستی

چون آهِ ناگهانی در آسمان گریزان

شبگردِ قصه گُم شد آهویِ غربتش بُرد

ردی زِ خونِ عاشق جنگل نِشَسته گریان

غمگینِ قهرِ عشقم تنهاتر از تَحَمُّل

من ماندم وُ غروبی سرما وُ داسِ نسیان

شنبه 1 آذرماه 1404///22 نوامبر 2025