زیبایِ ایران را ببین!

برای نوگُلِ خندانمان:آناهیتا هاشم زاده

از شرحِ عشق وُ عاشقی بودم پریشان

دل داده دستِ این وُ آن اما هراسان

در قابِ غوغاییِ غربت مانده تنها

بهتر زِ های وُ هوی وُ آخر رانده گریان

گفتم مگر تنهایی ام مرهم گذارد

بر حال وُ روز وُ روزگارِ زار وُ حِرمان

با دل به خلوت گفته بودم:بُگذر از من

من در نبردِ عاشقی بازنده ویران

باز از تو می پُرسم چه می خواهی زِ جانم!؟

من واژۀ تنهایی ام در خطِ پایان

دست از سَرم بردار وُ بگذر آخر ای دل

با کس مَگو ای نازنین این رازِ پنهان...

آمد دلم عکسِ تو آورد وُ نشان داد

گفتا:چه می گویی نگه کُن جانِ جانان!

جانم زِ من دزدید وُ بُرد وُ نوشِ جانش

دل بُرده آن لبخندِ جادوگر فراوان

یارم سپهسالار وُ من سربازِ صفرم

فرمان زِ او من جان نثارِ عهد وُ پیمان

در لشکرِ عُشاقِ او شاگردِ اول

او عشقِ نوشین خنده اش همزادِ رَزبان(1)

خود را سپردم هرچه باداباد وُ عشقست

رسوا وُ سرگردان میانِ جامِ مستان...

دیدم که دل رفت وُ مرا بی دل رها کرد

تصویرِ تو خنیاگرِ خندان وُ تابان

لبخندِ چشمانت مرا زیر وُ زِبَر کرد

ای وایِ من غم آمد وُ عشقی درخشان

دل رفت وُ عکسِ تو نهادم روی سینه

بوسیدم آن سیمای سِحر انگیزِ بُستان

بیچارۀ آواره جان عاشق شدی باز!؟

ای ناشکیبا اشکِ من یک لحظه احسان!

لبخندِ جادویی وُ آن چشمانِ آبی

افکنده در فکر وُ تنم تابنده توفان

با قصۀ گیسویِ تو عاشق شدم باز

بر جانِ من شولایِ آتش شد گُلِستان

جادویِ لبخندت نصیبِ ساحران شد

در چنگِ راز وُ ساز وُ آوازی غزلخوان

تدبیرِ دل دیوانگی در شعر وُ عشقست

حاشا که از عشق ات شَوَم آنی پشیمان

زیبایی ات افسونِ شعرِ شاعران شد

رقصی میانِ آتش وُ در دیده باران

ای مردمان از عشقِ ما افسانه سازید

ای آسمان بنگر به این زیبایِ ایران...

پنجشنبه 6 آذرماه 1404///27 نوامبر 2025

ــــــــــــــــــ

1-رَزبان:باغبان.نگهبانِ باغِ انگور(رَز).رزوان(رضوان=فرشتۀ نگهبانِ بهشت).