آوازه خوانِ عاشق

در سوگِ استاد ناصر مسعودی برای بنفشه جان مسعودی

بنفشه جان زمین وُ آسمان مستِ زمستان

«بنفشه گُل»ترا گریان نبینم جانِ گیلان!

بنفشه جان نمی دانم چه ساعت از زمانست

دلِ من هم چو«مهتابِ شبان»گردیده گریان

ببین برگانِ گُلچینی که می ریزند در آذر

مرا لفظِ خزان عُزلت به یاد آرَد فراوان

الفبایِ رفاقت را حضوری گرم وُ گویا

ولی ما را عزیزی می رود از خانه رخشان...

«مسافر»در سکوت وُ مکثِ سرما رهسپارست

هوا غمگین وُ جنگل سر به زیرِ پَر پریشان

رفیقانِ قدیمیِّ پدر پژمُرده از غم

همه دریای«دیلتنگی»وُ خاموش وُ هراسان

عزا در ذهنِ دفترها به آوازی حزین است

تمامِ واژه ها آشفته وُ سَر در گریبان

نُتِ تنهایی وُ هر قطعه بی آهنگ وُ بانگی

گلویِ نغمه را بغضی گرفته همچو باران

صدا وُ موسیقی در گوشۀ تحریرِ هق هق

زمان را اشکِ سوگی بی سخن گردیده پنهان

دلِ«دریا»پُر از توفان ولی آرام وُ تنها

مِه آلوده روانِ خسته وُ امواجِ بی جان

«همیشه گُل»پسِ«پرچینِ»آوازست وُ پرواز

گُل آذینِ جهانِ رنج وُ جانِ درد بی سامان

صدفها چون یتیمان وُ صدایِ سُخته بی حرف

زِ تنهایی سیه پوشیده ساحل سر به دامان

تُو هَم«چشم انتظارِ»شهرِ شادی شهد وُ شوری!

«شبانه»«روشنایی»از«ستاره»نقشِ تابان

نمی میرد پدر خنیاگرِ پایندۀ ما

که او اورنگِ گیلانست وُ جاویدانِ ایران

بنفشه جان نگاهت می کند در آینه عشق

پدر آوازه خوانِ عاشقی همواره انسان

شنبه 8 آذرماه 1404///29 نوامبر 2025

ـــــــــــــــــــــــــــ

1-همۀ نامهایی که در گیومه آمده اند از ترانه های استاد ناصر مسعودی است.