صدایِ من باش

برای بیتا شفیعی دخترِ نوجوانِ ایران و مادرِ زندانی اش: مریم عباسی نیکو

من دخترِ ایران وُ نامم گشته بیتا

تنهاتر از تاریکیِ تنهایِ دنیا

در گوشۀ زشت وُ پلشتی من اسیرم

در ناکجایِ رنج وُ جانم دستِ سرما

من بیتِ سرگردانِ شعری نوجوانم

نامم غزالِ زندگی همزادِ رؤیا

صیادِ شادی آمد وُ مرگ وُ غمِ یار

از رنج وُ زجرِ روزگاران دل به نجوا

من بی خبر از مادر وُ مادر زِ من نیز

همچون رهی در بند وُ در زنجیر وُ تنها

فریادِ کوه وُ جنگل وُ دشت وُ بیابان

دیشب شنیدم سرفه های خشکِ دریا

گفتا که: من بیمارم ای باران کجایی!؟

یکدم بیا نم نم بزن ای جانِ مینا!

گفتم که من هم چون تو آزُرده غریبم

ای یادِ مادر در دلم دریایِ زیبا!

ناگه مرا وُ مادرم دزدیده بردند

دزدانِ آزادی به زندان بُرده ما را

اینجا هوا مسموم وُ در بستر رها شد

غوغاییان در قدرت وُ تخریب وُ حاشا

بیزارم از این رنگ وُ نیرنگِ گرانجان

رسواییِ مَنحُوسشان تمثالِ صحرا!

دنیایشان منکوبِ کرداری کژآهنگ

هنجارشان چون کاهنان شوم وُ مُعَمّا...

دیدم شکوه وُ آرزوهای جوانی

آوارۀ بی سرپناهی جان به سودا

فرزندِ ایرانم مرا از خانه بردند

شد خانه ام ویرانه ای پژمُرده سیما

در سینه ام آوازِ گرمی دارم ای عشق

آیا صدایم می شوی ای جانِ شیدا!؟

جمعه 14 آذرماه 1404///5 دسامبر 2025