خوشا آغوشِ باران...
برای منوچهر برومند؛ادیبِ همشهریِ عشق وُ شعر وُ ایران وُ دوستِ آسمان وُ غمگسارِ زاینده رود
حسین مسرور(1):
بمان آباد وُ فرخ روز وُ شیرین کام وُ روشندل
که ایران مهد دانش هاست،نپسندند ویرانش
رضا بی شتاب
بیا باران بِشُوی از چهرۀ ایران تو زنگار
بیفشان گوهر وُ گل را به گیسوها وُ رُخسار
بیا باران دلم خون شد سخن یخ زد کجایی!؟
بیا با واژه های نم نمِ عاشق به گفتار
بیا باران که ما چشم انتظاران بیقراریم
بزرگ وُ مهربانِ روزگاران وُ سزاوار
قدم بر چشمِ ما بگذار وُ یکدم همدمی باش
بیا ای مونسِ این سینۀ سرشارِ اسرار
محبت کن بزرگی کن که ما پژمُردِگانیم
تو همراهی سرودی نغمۀ زیبایِ دلدار
بیا زاینده رودا وُ غمت را با دلم گُو
که من کارونم وُ اینک کویری مُرده وُ خوار
ندیدی هیرکانی را وُ«چیچَستِ»(2)کُهن سالی!؟
که می لرزند وُ می سوزند وُ از بُغض وُ غَضب زار
سرشکِ چشمه ها خشکیده شد بر گونه هاشان
بیا باران زمان گُم شد میانِ چنگِ آوار
رُخِ خاکِ زمین مسکین وُ در سوگ وُ صبورست
تمامِ دلخوشی هایش تویی بارانِ بیدار
به این وُ آن سپُرده مادرم تا با تو گویند
که مادر منتظر در کُنجِ عزلت ها وُ بیمار
درِ این خانه باز است وُ خوش آمد گویت ای جان
سه تا وُ تار وُ تنبوری وُ آوازی پَریوار
بیا باران وُ نقشِ عشق بر این پنجره بنشان
که دل افسرده در بندست وُ تنها وُ گرفتار
بیا باران وُ ساقی باش وُ ساغر را بچرخان
که می بارد عطش از دوره گردِ زارِ بیزار
بیا باران که لبخندی به خاکِ خانۀ ما
سرور وُ رقص وُ شادی آوری در جانِ گُلزار
تو آن شعرِ نشاطی وُ شگفت انگیز وُ زیبا
بیا باران که تو آغازِ آوازی وُ پیکار
خوشا باران به هنگامی که در پیشِ تو باشم
در آغوشت سخن ها گویم از این غربت ای یار
پنجشنبه 20 آذرماه 1404///11 سپتامبر 2025
ـــــــــــــــــــــــــــــــــ
1-«راز الهام»دیوان اشعار استاد سخن حسین مسرور(سخنیار؛ صفحۀ 7،شعرِ(اشکی به خوزستان). چاپ کیهان آذرماه 1338 شمسی.[حسین سخن یار اصفهانی.1347-1269 هجری خورشیدی].
ملک الشعرا بهار«1265-1330»(دیوان جلد دوم،بیات اصفهان) صفحۀ 1176:
به اصفهان رو که تا بنگری بهشت ثانی
به زنده رودش سلامی زِ چشمِ ما رسانی
[ملک الشعرای بهار دیوان اشعار؛مؤسسۀ انتشارات نگاه چاپ اول:1387].
2-نامِ کُهنِ اوستاییِ دریاچۀ ارومیه است.چیچَست:(در اوستا «چَیچَست»و در پهلوی«چِچَست»و در فارسی«چیچَست»... نام دریایی(یا دریاچه ای)اساطیری که در ادبیات پارسی میانه (پهلوی) آن را با دریاچۀ«ارومیه»یکی شمرده اند...)اَوستا کهن ترین گنجینۀ مکتوب ایران باستان.گزارش و پژوهش: جلیل دوستخواه.جلد دوم صفحۀ 970.انتشارات مُروارید چاپ دهم 1385.
